Οι κούκλες

Το πρόβλημα είναι πως δεν άκουσα τις κούκλες. Aνοιγόκλειναν τα γυάλινά τους μάτια λέρωναν τα λευκά φορέματα έχαναν τα νάυλον μαλλιά.

Πρόσεχε τα Σάββατα μου έγνεφαν, είναι πάντα ξεκούρδιστα ο μηχανισμός κλάματος δεν λειτουργεί το κεφάλι δεν είναι κολλημένο κυλάει σε μία μόνη Κυριακή.

Αν ήμουν πιο προσεκτική θα είχα από τότε αποσυνδέσει την ελπίδα. Επίσημα θα ήσουν τώρα. Κλινικά απών.

Χλόη Κουτσουμπέλη, «Εκ των υστέρων»

Έρημος Γη

 Έξω από μας πεθαίνουν τα πράγματα

Απ’ όπου περάσης νύχτα, ακούς σαν ένα ψίθυρο

Να βγαίνη από τους δρόμους που δεν πάτησες,

Από τα σπίτια που δεν επισκέφθηκες,

Απ’ τα παράθυρα που δεν άνοιξες

Απ’ τα ποτάμια που δεν έσκυψες να πιης νερό,

Από τα πλοία που δεν ταξίδεψες.

Έξω από μας πεθαίνουν τα δέντρα που δεν γνωρίσαμε.

Ο άνεμος περνά από δάση αφανισμένα.

Γ. Θέμελης Ερημιά

Του χωριού

 ΣΤΟ  ΧΩΡΙΟ

Τα σπουργίτια μπουλουκιάζουν. Χειμώνας.

Φωτεινό το δείλι έχει πάρει

όλες τις αποχρώσεις της ταπεινώσεως.

Ιμάτια λιλιά στον ουρανό.

Τα πετεινά, όπως διάβηκαν από πάνω μας,

κινούμενα σημεία της ψυχής-

προκάλεσαν σε μένα τουλάχιστον

απερίγραπτο αίσθημα συναδελφώσεως με την

πλάση.

Μείνετε άδολες ώρες κοντά μου,

μείνε εσύ ζωή απαλή σαν τραγούδι

μελαγχολικών παρθένων.

Περιμένω καθώς ο καρπός στο δέντρο.

 

Νίκος Καρούζος,  «Η επιστροφή του Χριστού» (1953).

Γήρας (το)

«Τα γερατειά (όπως τ’ αποκαλούν οι άλλοι)

μπορεί και να ’ναι ο καιρός της ευτυχίας μας.

Το ζώο έχει πια πεθάνει ή πεθαίνει όπου να ’ναι.

Απομένει μονάχα ο άνθρωπος κι η ψυχή του.

Ζω ανάμεσα σε θαμπές και διάφανες μορφές

που ακόμα δεν έχουν γίνει απόλυτο σκοτάδι...

Τώρα μπορώ να τα ξεχάσω όλα. Φτάνω στο στόχο μου,

στην άλγεβρά μου, στην κλείδα

και στον καθρέφτη μου.

Σύντομα θα ξέρω ποιος είμαι.»

Χόρχε Λουί Μπόρχες, «Εγκώμιο της σκιάς»